Duża część moich fotograficznych zbiorów to zdjęcia przyrodnicze.
   Poznawanie przyrody fascynowało mnie od dawna. Każdy, kto wędruje bezdrożami przez góry, łąki, miedzą pośród uprawnych pól czy przemierza siedząc w czymś pływającym jeziora i rzeki, przy okazji obserwuje przyrodę. To przynosi spokój, relaks, oderwanie od codzienności. Zza trzcin ukaże się rodzinka łabędzi z małymi, szarymi kulkami, przed dziobem przepłynie stadko perkozów dwuczubych, w leśnej głuszy ponad głową dają koncert mali śpiewacy, a wtóruje im na swym werblu dzięcioł, daleko na tatrzańskiej grani pokaże się kozica, a świstak daje znac o sobie w swój charakterystyczny sposób, motyle z gracją unoszą się nad kwiecistą łaką, a po ciemnej burzy ukazuje się piekna tęcza i człowiek patrząc na to wszystko zapomina o tym, że ma mokrą koszulę. A wszystko to jest ulotne, bo twarde dyski w naszych głowach nie zapamiętują zbyt wiele i żal potem tego, co było, a już nie będzie. Dlatego też, wiele osób sięga po aparat fotograficzny by to utrwalić. Ja też tak zrobiłam.
   Początkowo dysponowałam jedynie kompaktem Canona z obiektywem szerokokątnym, mogłam więc fotografować pejzaże i duże obiekty. A w przyrodzie największymi roślinami są drzewa.
Wędrując lasami wypatrywałam ciekawych gatunków, kształtów, faktur, zniekształceń, jednym słowem wszystko to, co mogło stać się ciekawym obrazkiem. I tak powstał dość pokaźny zbiór drzew i ich detali, z którego swego czasu złożyłam nawet wystawę pt. Drzewo. Oglądając inne wystawy fotografii przyrodniczej dowiedziałam się o istnieniu Polskiego Związku Fotografików Przyrodniczych, do którego przyjęto mnie w 2002r, oraz o internetowej grupie dyskusyjnej Foto-Przyroda-PL , do której należę już czwarty rok.
   Stało się jasne, że mój bardzo amatorski sprzęt to zbyt mało, by pokazywać przyrodę. Z czasem był to aparat Canon EOS 300 i kilka obiektywów, a teraz EOS 450D , bo nastała era fotografii cyfrowej. Do tego potrzebny statyw, filtry, soczewki, worek z grochem i specjalny plecak, w którym to wszystko można nosić po łąkach, polach i lasach.
   Mimo to, iż zawsze twierdzę, że robię zdjęcia, dlatego że jeżdżę i chodzę po Polsce, a nie odwrotnie, to przyjaciele z grupy Foto-Przyroda-PL dokonali tego, że ciągnę się wraz z nimi na drugi koniec kraju, by przez trzy dni wspólnie fotografować, ogladać slajdy i rozmawiać o zdjęciach i przyrodzie. Potrafię również wstać przed świtem, by fotografować krople rosy na drżących pajęczynach w blasku porannego słońca.